sanırım lise 2 ya da 3. sınıftaydım. küçük yerde büyümüş olmanın verdiği dezavantajla biri görecek diye korkarak, gizli gizli, tenha yerlerde sigara içerdik. herhalde sigaraya yeni başlamış olmalıyız ki bir kaç arkadaş bir paket sigara alıp sakin bir yerde neredeyse hepsini tükettikten sonra yolumuza devam ediyoruz.

neyse efendim ben çok uzatmayayım. yine böyle günlerden birinde akşam saati sigaramızı aldık sotelendik bir yere. yalnız şöyle bir sorun var ki ateş almayı unutmuşuz. hava da hafif esintili. neyse ki arkadaş ceketinin cebinden kibrit çıkardı ama koca kutuda bir kibrit kalmış. bu havada o kibrit sönerse sıçtık. ateş için bir dünya yol yürümemiz lazım.

neyse kibrit arkadaşta. tam ben sigara paketini açmakla cebelleşiyordum ki arkadaş beni heyecanlandırmak için "yakıyorum lan yakıcam bak" ben de "yakma dur olum" derken çaktı kibriti. ben de daha paketi açamamışım o heyecanla kibrite saniyesinde "üfff" diye gerizekalı gibi üfledim. daha cozurduyordu lan kibrit alev bile almamıştı. ^:swh^

ulan mal ulan gerizekalı çocuk. o kibrite üfledin de hadi kibrit tükenmedi aferin bir daha nasıl ateşliceksin lan o kibriti. mal mısın sen?

benim kafa tamamen o kibritin fiziksel olarak varlığını sürdürmesine odaklanmış niyeyse. başka kibrit yok, ateş yok düşüncesi zihnime kazınmış ama eksik kazınmış. herhalde beyindeki elektrik sinyalleri doğru yere doğru şekilde iletilmedi.