insanlık ilk çağlarındayken her bir insan belki tek başına, belki de küçük bir grup halinde yaşıyordu. bu düzende, insanların ihtiyaçları minimal düzeydi. diğer tüm hayvanlar gibi:

beslenme: gerek ağaçlardan meyve toplamak, gerek hayvanları avlamak şeklinde gerçekleştirilebiliyordu. bu işlere yardımcı olması için gereken taş, sopa gibi aletler doğadan temin edilebiliyordu.

barınma: az sayıda olan mağaralar veya düzlükler bu iş için yeterli geliyordu.

üreme: içgüdüsel olarak gerçekleşiyor, yavrusu olan kadın ve erkek insanlar, bazı memelilerde görülebildiği gibi birbirlerine düşman olmak yerine (yırtıcıların erkek yavruları kendine rakip görmesi) birlikte yaşamak için bir anlaşma yapmış sayılıyordu. çünkü insan, doğada kendi kendine yetebilmesi için en fazla zaman gereken hayvandır. bir yunus, doğduğu andan 10 saniye sonra yüzmeye başlayabilir, bir zürafa doğduğu andan 5 dakika sonra yürüyebilir. bunun yanında insanın kendi kendine doğada hayatta kalması için en az 10-15 yıl geçmesi gereklidir. bu süre içinde hem annenin yavruyla ilgilenmesi, hem de annenin yavruyla ilgilendiği süre içinde erkeklerin de kadınlara destek olması gerekir.

şu zamana kadar her insanın işi aynı ve sadece yaşayıp neslini devam ettirmek. insanlık antik çağlara geldiğinde artık ateş yakabilir, sopaların ucuna keskin taşlar geçirip mızrak yapabilir hale geliyor. ateşin keşfiyle birlikte yemek yapmak gibi bir uzmanlık alanı doğuyor. bu işi de genelde avlanmaya gitmeyen kadınlar üstleniyor. 9 aylık hamilelik süreci de düşünülürse, antik kadınların oturmak için erkeklerden daha çok zamanları var.

sonralarda tarım, hayvancılık, zanaatçilik gibi işlerin ortaya çıkmasıyla herkes ufak da olsa yapmayı becerebildiği işe yöneliyor. klandaki bir kişi, mızrak yapımında diğerlerinden iyi iş çıkarıyorsa, mızrakları o yapıyor ve avlanmaya hep birlikte çıkılıyor. bunun yanında başka biri de derilerden kıyafet yapabiliyor. iş denebilecek mikro sorumluluklara sahip olunmaya başlanıyor ancak herkesin gayesi hala daha aynı, hayatta kalmak.