biz, zaman kırıntıları,
zaman sinekleri,
tozlu camlarında günlerin sessiz kanat çırpanlar
ve lüzumsuz görenler artık
bu aydınlıkta kendi gölgelerini!
sanki siyah, simsiyah taşlar içinde
siyah, simsiyah kovuklarda yaşadık biz,
sanki hiç görmedik birbirimizi,
sanki hiç tanışmadık!

dünya bize öyle kapattı kendisini…

neye yarar hatırlamak,
neye yarar bu cılız ışıklı bahçelerde
hatırlamak geçmiş şeyleri,
bu beyhude akşam bahçesinde
kapanırken üstümüze böyle
zaman çemberi
hatırlıyor yetmez mi
güneşe uzanan ellerimiz!

aynalar sonsuz boşluğa
çoktan salıverdi çehremizi,
yüzüyoruz,
ipi kopmuş uçurtmalar gibi.
biz uzak seyircisi bu aydınlık oyunun,
birdenbire bulanlar içlerinde
gülüncün sırrını,
ne kadar benziyoruz şimdi,
aynı tezgâhtan çıkmış testilere
bir şey, bir şey kaldırdı bütün ayrılıkları!

baksak aynalara
tanır mıyız kendimizi,
tanır mıyız bu kaskatı
bu zalim inkârın arasından
sevdiklerimizi.

ben zamanı gördüm,
içimde ve dışımda sessiz çalışıyordu,
bir mezar böyle kazılırdı ancak,
yıldırımsız ve baltasız,
bir orman böyle devrildi!
ben zamanı gördüm,
kaç bakışta bozdu hayalimi,
ve kaç düşüncede!
ben zamanı gördüm,
şimşek gibi bir ânın uçurumunda.

kim tanır bizi şimden sonra,
aydınlığı kıt gecemize
misafir olanlardan başka;
kuru tahta üstünde bizimle
paylaşanlar günlerimizi
ve benim gözlerimle bakanlar güneşe
ancak tanır bizi
mor çemberlerin uçuştuğu akşam sularından!
akşamın tek bir ağaç gibi
dal budak saldığı sular
çocukluk rüyalarının bahçesi!
sakın kimse el sürmesin dallara,
yapraklar, meyvalar olduğu gibi kalsın
benim uykum boyunca!

ben zamanı gördüm,
devrilmiş sütunları arasından
çok eski bir sarayın
alnında mor salkımlar vardı
ve ilâhlar kadar güzeldi.
uçmak için kanatlanmayı bekleyen
yavru kuş gibi doğduğu kayada
ben zamanı gördüm
çırpınırken avuçlarımda.

bak martılar kanat çırpıyor sana
bir rüyadan kopmuş gibi bembeyaz
yelkovan kuşları yalıyor suyu,
sen ki bakışından yumuşak bir yaz
gülümser en yeşil gecesinden
ve sesin durmadan, durmadan örer,
yıldız yosunu bir uykuyu…
bak, martılar kanat çırpıyor sana.

süzülen yelkenler var enginde,
dalgalar var, güneş var.
güneş ayna ayna, güneş pul pul
güneş saçlarınla oynar
omzundan tutar giydirir seni,
sırtında tül olur belinde kemer
boynunda inci
ve dişlerinin zâlim çocuk sevinci
birden tanrılaşırsın genç adımlarında
mevsimler önünde çözer yükünü
bahçeler yığılır eteklerine!
rüya ile
hayal arasında
hayal ile
hakikat arasında
yalnız sen varsın!
gece ile
gündüz arasında
güneşle
göz arasında
yalnız sen varsın!

niçin sen yaratmadın bu dünyayı?
ellerinin mesut işaretlerinden
daha güzel doğardı eşya!
daha zengin olurdu aydınlık
kendi karanlığından çağırsaydı sesin,
sular başka türlü akardı
sert kayalardan göklere doğru
büyük, mavi, aydınlık sular!

eğilme sakın üstüne
kendi yeşilinde boğulmuş havuzların,
ve bırakma saçlarını tarasın rüzgâr,
durmadan çukurlaşan bu aynada!
bilinmez hangi uzaklara götürür seni
dudak dudağa öpüştüğün hayal!
sokma güneşle arana,
imkânsızın parıltısını!
ve tanımadan, hiç tanımadan sev insanları!
değişmenin ebedî olduğu yerde
güzeldir hayat!

ne kadar uzak, uzak
yollardan gelir bize
ve çok yabancı bir şey gibi sevinçlerimiz,
keder durmadan çiçek açar içimizde.
ne çıkar unuttuk hepsini!

biz ki boş yere gerilmişiz anladık artık,
yıldızların amansız çarkına
ve boş yere sızlamış kemiklerimiz,
bilmiyoruz şimdi, mevsim yaz mı, bahar mı
bahçelerde hâlâ güller açar mı,
bilmiyoruz, kadınlar, kızlar,
şarkılar masallar var mı?
gece ile gündüz,
acıdan kaskatı kesilmiş yüz,
uykusuzluktan harap göz,
öpüşen dudaklar,
çözülmeye razı olmayan eller var mı?
ayrılık var mı gurbet var mı?
biz beyhude yere gecikenler,
çoktan bitmiş bir yolun ucunda
bilmiyoruz şimdi ıssız gecede
ne yapar ne eder,
gidip de gelmeyenler,
beyhude bekleyenler!
biz ayın çıplak arsasında
savrulan zaman kırıntıları.

nerden bilelim bunları!

(bkz: ahmet hamdi tanpınar)