yönetmen Pablo Larraín'i referandum süreciyle sık sık gündeme gelen no filmi ile tanıdık. yakın tarihle ve politikayla epeyce bir haşır neşir olduğunu 2016 yılında neruda filmi ile aşağı yukarı aynı zamanlarda vizyona giren jackie filminden de tahmin edebiliyorum. no'yu izleyip çok sevmiştim, jackie'yi izlemedim henüz ancak neruda ikisinden de farklı bir yerde duruyor gibi. bunda senaryo yazarı Guillermo Calderón'un da epey katkısı var diye düşünüyorum. larrain - Calderón ikilisi El Club filminde de birlikte çalışmışlar bu arada.

bu girişten sonra neruda filmine gelirsek. çok dinamik, eğlenceli ve son derece iğneleyici bir film. bu iğnelerden büyük birader abd, ikinci büyük birader sscb, komünistler, emperyalistler, burjuvalar, emekçiler, entelektüeller, yani herkes nasibini almış. neruda'dan bir yandan nefret ederken, bir tarafını çok sevebiliyorsunuz. bu durum polis şefi oscar peluchonneau ve diğer karakterler için de geçerli. yani hem siyah hem beyaz hem de gri karakterler. kimse salt kötü ya da iyi değil. hayatın kendisi gibi velhasıl.

gerçekten yaşanmış bir hikayeyi (sanırım neruda'nın yurtdışına kaçış hikayesinden esinlenerek) nasıl büyülü gerçeklik diliyle anlatırsınız derseniz, sanırım böyle anlatılır derim. senaryo, diyaloglar, karakterler (en küçük karakter bile) özenle çalışılmış. toprak ağasından, neruda'nın dostuna, mapuçe reisinden, neruda'nın karısına her birinden çok özel diyaloglar olacaktır aklınızda kalan.

!---- spoiler ----!

emekçi kadın: şimdi diyelim komünizm geldi. bende mi eşitleneceğiz yoksa sen de mi? mesela ben her gün burjuvaların boklarını temizleyen bir emekçiyim. sen ise şiir okuyorsun insanlara.

neruda (bir süre düşündükten sonra): elbette bende eşitleneceğiz. yatakta yemek yiyip, mutfakta sevişeceğiz.

!---- spoiler ----!

polis şefi oscar peluchonneau benim de en sevdiğim karakter oldu filmde. bir sözü bence sinema literatürüne girdi bile:

!---- spoiler ----!

kartalı yakalamak istiyorum ancak uçmayı bile bilmiyorum.

!---- spoiler ----!