filmin sonunda insanın bisiklete kallavi bir küfür edesi geliyor. ettim de. ana avrat sövdüm bisiklete. böyle film mi çekilir lan? daha filmin başında nabzım 80'e çıktı, ondan sonra da hiç düşmedi. filmin sonu boğazıma taş gibi oturdu.

bu film sadece bir ailenin acıklı hikayesi değil. pek çok sahnesi var ki, yerleşik iktidar ilişkilerinin nasıl ezici olduğunu kalbimizin içine sokuyor, bundan kaynaklanan sömürünün nasıl acımasız olduğunu dibinden hissettiriyor. elbette zamane italya'sı ile daha çok ilintili ama zamandan ve mekandan bağımsızlaşan çok güçlü bir evrenselliği söz konusu. öyle olmasa yapımının üzerinden 70 sene geçmişken filmi türkiye'de izleyen bir izleyici herhangi bir şey hissedebilir miydi?

öyle ikonik sahneleri var ki tek tek anlamlarını çözmeye kalksan kitap olur.

- emanetçi sahnesi. basit insanların sırrına vakıf olamadıkları bir büyüklük, organizasyon, iktisadi mantık.
- ilk medyuma gittikleri sahne ve kapı önünde bırakılan bisiklet.
- adamın işe hazırlanma sahnesi. bisikleti çocuğun (bruno) temizlemesi. kapıdan çıkarlarken bruno'nun yatağın üzerinde kıpırdanan minik kardeşini fark etmesi ve çıkmadan önce pencereleri kapatması.
- karakol sahnesi. bürokrasinin yerleşik çarkları içinde önemsizleşen insan.
- lokantadaki müzik provasının hemen bitişiğinde yürütülen siyasi ajitasyon toplantısı. çıkan tartışma.
- kilise sahnesi. basit adamın derdinin önemsizliği karşısında "koskoca kilise"nin saygınlığı, önemi.
- lokanta sahnesi. ağzının içine kadar zumlanan şarkıcı.
- ikinci medyum sahnesi. hayal satanların hegemonyası.
- son sahne.

<*film isimleri türkçe olsun.*>