gözüm gibi bakmadığım, kapının önüne atıp ertesi gün tekrar yerinde bulmaya alıştığım eski bir bisikletim vardı. evimiz dar sokakların arasında ve nispeten ıssız bir yerdeydi ve çalınmayacağına neredeyse emindim.
uzun bir memleket ziyareti sonrasında onu ne kadar özlediğimi farkettim. eve varınca onu yine kapının önünde buldum. artık çalınmasının imkansız olduğunu düşünüyordum. memleketten getirdiğim ekstra büyük çamurlukları o zamanki bir aylık maaşıma^:10 tl^ taktırdım. ertesi gün bisikletim çalındı. işte o zaman hayatın bana, sahipken değer vermezsen giderken fena üzerim bak, deyişiydi. yine üzüldüm bak.