hangi kitabında olduğunu hatırlamıyorum ama attila ilhan, öğrencinin devrimci olamayacağını; çünkü sınıfsal yapısı itibarıyla burjuvazi içinde yer aldığını söylüyordu.

genel itibarıyla öğrenciler devletten burs veya kredi alır, ailelerinin de desteğiyle okul hayatını sürdürür. yani sınıfsal olarak emekçi diyemeyeceğimiz bir topluluktur öğrenci grubu. bu sebeple toplumsal bir hareketin baş aktörü olmasını beklemek biraz hayalciliktir bence. ha okulunda çay fiyatını, yemek fiyatını ve buna benzer şeyleri protesto edip sonuç alabilir. ama bunun toplumsal bir hareket olduğunu iddia edemeyiz.

mısır'daki 1 milyon insanın meydanlara dökülmesi doğru bir örnek ama yanlış bir kıyas. dış aktörlerin mısır olaylarındaki rolünü kenara koyalım. o ayrı bir mevzu. zaten toplum rahatsızlık duymuyorsa hangi örgütlenme gelirse gelsin, hangi sivil toplum kuruşu canhıraş çalışırsa çalışsın halkı etkileyemez. ateş olmayan yerden duman çıkmaz. iç faktörlere göz attığımızda mısır'daki halk hareketinin en temel yapıtaşı 'ezilmiş toplum yapıları'dır. var olan rejimden, erkten memnuniyetsiz kişilerin toplamıdır. toplumun birçok sınıfından insanın bir araya geldiği bir ortamdır o süreç. toplumsal bir harekete dönüşmesi, belirli yapısal değişikliklere dönüşmesi bundan dolayıdır.

öğrenci hareketleri ise toplumsal karşılığını sınıfsal anlamda pek bulamaz. özellikle de günümüz şartlarında bu neredeyse namümkündür. öğrencinin değişen ekonomik koşullarda iyiden iyiye burjuvazi haline geldiği, emekçi sınıfın devrimci bilinçten uzaklaştığı ve 'sağ'ın, muhafazakarlığın toplumsal sınıfların en altına indiği bir dönemde, burjuvaziyi temsil eden bir hareketin toplumsal sonuçlar almasını beklemek biraz hayalcilik gibi geliyor.

üstyapısal bir devrimi bu sınıfsal yapılarla beklemek günümüz türkiye'sinde daha mantıklıdır bana göre. altyapısal bir devrim pek mümkün gözükmemekte. öğrenci hareketlerinin bu süreçte yoğunlaşması, diğer yazarların da belirttiği gibi ekseri, polis ve diğer kolluk kuvvetlerinin baskısına maruz kalmak sonucunu doğuracaktır.