alabama'dan monroe'ya...

Konuştuk seninle bugün. Çok uzun zaman sonra, ilk defa. Okumak da dinliyor gibi hissettirdi. Yazdıklarını duydum, gözlerim ruhsuz, bazı denklemler bir araya geldiği için çalışan bir sayfaya değil de, dudaklarının her bir harfe göre kıvrılışına, açılıp kapanışına bakar gibiydi. Konuştuk bugün. Bir şekilde, bir sebepten. Uzundu, sorular içindeydi. Oysa en çok merak ettiğim şeyi sormadım sana. Bir gün olur, okursan eğer, nasılsın?

Beni neden hiç sormadın? İhtiyacım vardı buna. Yok olacağını bile bile, alıştırmanı isterdim. Ölmek gibi. Gözünün önünde tükendiğini gördüğün biri için de çok acı duyarsın, fakat anlarsın ki gidecek, hatta gittiğinde acısı bitecek. Teselli olur, avunursun. Oysa hayat dolu bir insanın, daha dün kahkahalarıyla kalbini çınlatan taze bir insanın intiharı… ani olan her şey gibi acı, kötü. Kötü olan her şey gibi apansız, birden bire… intihara şahit olmak değil, veda edebilmek isterdim. Nasılsın?

çok uzun zaman oldu savruluyorum. Kumaşım nasıl inceldi, adileştiyse artık, hiçbir yerde tutmuyor dikişim. Mutluluk şans işi, anladım. Huzuru bulamıyorum. Hayal etmekten çok uzakta, yalnızca razı olarak, ikna olarak yaşıyorum. Bir de bolca rezil oluyorum. Anneme, bilene, bilmeyene. En çok da kendime. Nasılsın?

Ne kadar uzaklaşsam da kaçamadığım şeyler var. Bunu çok, çok uzaklaşarak bir kez daha anladım. Çalışmam lazımdı, çok işe girdim, çok işten çıktım. Çok hakkımı yediler, çok yanlışlar yaptım. Tuvaletlerde, sokaklarda, tezgahlarda çok ağladım. Kendimi ezdim, kendimi ezdirdim, küçük düştüm, düşürttüm.Nasılsın?

Ne kadardır yoldayım bilmiyorum. Bir otel buldum, seninle bisiklet sürdüğümüz yerdeymiş. Bulaşık yıkayacaktım, orda kalacaktım, üstüne anneme de harçlık yollayacaktım.geceleri okuyacak, düşünecek, kendime gelecek, iyi olacaktım. Durmadan onsekiz saat yol aldım. Nemden olacak, hatıran üstüme yapıştı. Ağladım hatrıma geldikçe gülüşlerimiz. Isparta’da kocaman bir göl varmış, aynı deniz gibi, geçerken gördüm. Ne vardı beraber görseydik… Nasılsın?

Aylarca kalırım diye düşündüm, çok eşya götürdüm. Çok kitap götürdüm, senin en sevdiğin elbisemi götürdüm. Çok ağırdı, çok yoruldum. Bir kere düştüm. Patron beni aldı, arabada yanına oturmadım diye bozuldu. Sorumlu diye diktikleri bücür sürekli yerimi ve haddimi bilmemden bahsetti, nerde duracağımı bilirsem hiç sorun yaşamazmışım. Patron maaşımı kıza sorduğum için beni azarladı, “beni küçük düşürmeye ne hakkın var” dedi. Kıza sormadım, o sordu ben anlattım dedim, dinlemedi. Otel inşaat içindeydi, mutfağı gösterdiler, yerler bile yağ bağlamıştı. “patron aşırı titizdir, temizliğe çok önem verir” dedi örümcek bağlamış kaşıklıkları gösterirken. Odamda köpek pisliği vardı, içerisi hayvan kokuyordu, karyola terden renk değiştirmişti. kaşındım, Ağladım, yıkandım, kaçtım. Nasılsın?

Annem aradı, ağladım. Korkmuş o da, bana bağırdı. Sizin eve gitmek istedim, çok yakındı. Annen bana bir yatak yapsın, biraz sevsin, soru sormasın istedim. Taksiye bindim, çok para tuttu. Bizim buraya bilet bulamadım. “Ankara’ya yok mu?”dedim. “Yok” dediler. “ayakta bile giderim, nolur götürün beni ankara’ya” dedim. Bir daha sikseler binmeyeceğimi söylediğim firmanın otobüsünü bekledim, yazıhanede otrudum, ağladım. Seni düşündüm, beni yolcu ettiğin, gelmemi beklediğin anları düşünüp güldüm, ağladım. Anneme kaçıncı rezil oluşum, saymaya çalıştım, ağladım. Biri beni durdursun istedim, ağladım. Evimden yirmi saat uzakta, ortaokuldayken Baki hoca’nın, platonik aşık olduğum çocuğun da olduğu bütün sınıfın içinde “ayakkabı yardımı olacak sarcasm, ayak numaran kaç?” demesinden sonra tuvalette ağladığımdan daha çok ağladım. yine bana, kendi halime. bir arkadaşıma buraya çalışmaya geleceğimi söylediğimde "bi sakin ol kızım, bi dur durduğun yerde be..." demişti. onu hatırladım, hak verdim. "keşke..." dedim, sustum. Nasılsın?

Üstümdeki bütün parayı verdim muavine. Keşke vermeseydim. Bütün yolu plastik tabure üzerinde gittim. Neyse ki yüzüme boşalan olmadı. Her ihtimale karşın bir gözüm muavinlerin sağ elindeydi. Solak olabilecekleri ihtimalini de düşündüm tabi, şüphe her şeydir. Sol ellerine de baktım ara ara. Genelde boşluktalardı. Ağzımı kapalı tutmaya çalışarak uyumayı denedim. Belim ağrıdı, denemekten vazgeçtim. Tırnaklarımı yedim, orta kapıyı seyrettim. Hayatımda hiç olmadığı kadar yalnız hissettim, ürperdim. Vücudum ağrıdan uyuştu, içim geçti. Rüyamda annemi gördüm, çok utanıyordum. Uyandım, hala mahcuptum. Ankara’ya vardım, yağmur yağıyordu. Mahcuptum, çok yorgundum, kimseyle konuşmamaya karar verdim. Nasılsın?

cause i, la la la la...

“yatağın hazır, geldiğinde ara, gir güzelce dinlen” diye yazmış arkadaşım. Valizin kolu koptu, eğilerek sürükledim. Çantam, el valizim çok ağırdı, hepsini sırtlandım. Yarım saatlik yolu 1.5 saatte yürüdüm. Su içtim, soğukmuş, titredim. Varınca hediye ettiklerin dahil bütün kitaplarımı mehtap’a vermeye karar verdim. Vardım, yıkandım. “ne güzel, kutu kadar ev” dedim, ankara'daki kendimi özledim, evin hürriyetine imrendim. mehtap’ın hazırladığı pijamaları giydim. Annemi özledim, bir daha utandım, uyudum. Rüyamda tam özür dileyecekken kahvaltıya uyandırdı mehtap. Sustum, yedim. Konuştuk da. “ne işin var öyle işlerde?” dedi, “bilmem” dedim. Seni sordu, anlattım. Sana hak verecek oldu, kızdım, ağladım. O gitti, ben bütün kitaplarımı ona bıraktım. Bütün elbiselerimi attım. Senin en çok sevdiğini atamadım. Sonra onu da attım. Sonra seninle konuştuk. Çok uzun zaman sonra, ilk defa. Okumak da dinliyor gibi hissettirdi. Yazdıklarını duydum, gözlerim ruhsuz, bazı denklemler bir araya geldiği için çalışan bir sayfaya değil de, dudaklarının her bir harfe göre kıvrılışına, açılıp kapanışına bakar gibiydi. Konuştuk bugün. Bir şekilde, bir sebepten. Uzundu, sorular içindeydi. Oysa en çok merak ettiğim şeyi sormadım sana. Bir gün olur, okursan eğer, nasılsın?

Ağladım yazdıklarını okurken, yazdıklarımı yazarken. Bunu fark edemeyeceğin kadar duygusuz, gaddarca şeyler yazdım üstelik. Annem biletimi almış, fotoğrafını yolladı. “seni seviyorum, dikkatli gel” dedi. Düşündüm, dudaklarımı yedim. Sonra yüzümü yıkadım, sokağa çıktım. Çok özlediğim bir arkadaşımla buluştum. Bana kahve ısmarladı, sigara içtik. Kaçırdım ucunu, midem bulandı. Çok uzun zaman sonra ilk defa nefes aldım Ankara’da, her şeyi yeniden yapabilirmişim, baştan başlayabilirmişim gibi geldi. Kendime kırgınlığım azaldı, geriye bir tek anneme yapacağım telafi kaldı. Konuştuk, öpüşüp ayrıldık. Az kalsın otobüsü kaçırıyordum. Koşmaya halim kalmadı. Valizim çok hafifti, ağır olan başka şeyler vardı. Günlerdir yollarda, orda burda olduğumu fark ettim. Susadığımı, durmadığımı, düşündüğümü fark ettim. Yolun ortasındaydım, düşünmekten vazgeçtim. Koşmaya başladım, hafifleyince yetiştim. Alnımı sildim, alnım sabaha kadar dövülmüş gibi acıyordu. Taburenin üzerindeyken otobüs sarsıldıkça alnımı merdiven koluna çarptığımı hatırladım, boşverdim. Nasılsın?

Çok yorgunum, eve dönüyorum. Hiçbir şey olmadan, niye gittiğimi anlamadan dönüyorum. Uyuşuk sinekler gibi vızıldayıp, oraya buraya çarpa çarpa uçuyorum. Bir şeyler var, yüzleşemiyorum. Bir his var, tamamlayamıyorum. Senden, bütün hatalarımdan, acizliklerimden kaçmaya, bir seferde tertemiz olmaya çalışıyorum, kendimi başka tozlara bulanmış buluyorum. En son ne zaman iyiydim, en son ne zaman kararlı ve kuvvetliydim hatırlamıyorum. biri beni durdursun, bu savrukluk, akla mantığa sığmazlık, bu kendine hayrı olmayan sürükleniş bitsin istiyorum. Hayal edemiyorum. yalnızca Razı olmaya, ikna olmaya dönüyorum.

Ben çok konuştum, biraz sen anlat artık ne olur. Nasılsın?