kitabı canlandırmaya çalıştığımda zihnimdeki en belirgin an macidenin ömerle tartıştıktan sonra yatağa uzanıp ifadesiz bir suratla gözyaşlarını öylece akıtmasıydı. bir başkası için sınırların ne kadar zorlanması gerektiğinin farkına vardığı an. macide tutarlı bir karakterdi ömerin aksine. ömer yalnızlığın ve amaçsızlığın kendisi olmuş, kendi şeytanını yaratmıştı. macide için mümkün olsa da ömer için parlak bir gelecek göremedim. kitaptaki bir diğer favori karakterim ise bedri oldu. o zamanın aydınlarının mesaj kaygısı taşımayan, boş karalamalar ve statü yarışlarında kaybolduklarını bana hatırlattı.
bir süre kendi içine dönmek ve kendini dinlemek isteyenler için iyi bir seçim.