metroda son durağa gelince kapattım kitabımı, karşımda benle yaşıt gibi görünen biri gülümsüyordu,dedim herhalde o da aynı kitabı okuyor.(zorba)
sonra yanıma geldi ve kırık bir türkçeyle "ben yunanım" dedi. "mutlu oldum zorba'yı görünce elinde."
sohbet koyulaştı, değişim öğrencisiymiş bizim bölümde, 4 haziranda dönüyormuş selanik'e.
türkçe öğrenmeyi kendi istemiş ve bayağı da iyi konuşuyor.
sonra bir ara "olmasın varsın"ı dinlettim, şiirin özündeki o kardeşlik&özlem&hüznü hissetti ve dinlerken şarkıyı duygulanıp ağladı biraz...
kalkarken yanından sarılırken "kardeşim" dediğini duydum kırık dökük.
hayat,bazen güzelsin.