“kendisinden korktuğu, ruhunun karanlığından iğrenç bir ürkeklik duyduğu zamanlar: ‘ah ne kirli bir bilinmezim!’ diyerek kendindeki bu iki ruhu, bu bazen hep açık ve saf, fakat daha çok böyle kanlı, murdar maneviyatları düşünür, sürekli bir ses olmak üzere içinden kendine ‘canavar’ diye hitap eden bir vicdan bulurdu. etrafında hep kötülükler görmesi bunları kendinde bulmak kadar onu öldürmüyordu. kendi o kadar yüceliklere tutkun olduğu hâlde bu kötülüklerden el çekmezse başkaları ne olur? diye düşünerek kendinden kaçmak ister, masumluk hayvanlıkla zincirlenmiş gibi onda daima boğuşurlar, hiçbir zaman yapmadan önce yaparken ve hele sonra ateşler içinde yanmadan başkalarının içgüdüsü ile yaptıkları sıradan kötülükleri bile yapamazdı.”
mehmet rauf eylül