".. zaman zaman mado'yu unuttuğunu sanıyordu: bundan yalnız büyük bir rahatlık değil, kendini kaybetmişcesine büyük bir dehşet duyuyordu. sonra yine üzüntüsü geri geliyor ve rahatlıyordu. kendi kendini hafiflikle suçlaması haksızdı: keyiflenebilir, eğlenebilirdi bile; ama mado, kalbinin derinliklerinde yaşıyordu."

".. mutluluk peşinde koştum. bu yüzden acı çekiyorum."

".. insan çok önemli şeyler düşünebilirdi. fikirleri öylesine karışık, aynı zamanda öylesine büyüktü ki, düşündüğünü sonuna kadar sürdüremiyordu; sözler, görüntüler yanından geçip gidiyordu."

ilya ehrenburg - fırtına