merhaba,

yakin gelecege bir not gibi dusunulebilir bu itiraf. umarim ilerde gecmise baktigimda beni guldurecek bir itiraf ya da ani paylasimi olabilir.

yurtdisinda okuyan bir ogrenci oldugum icin maddi zorluklar yasiyorum. maddi sikintilari atlatabilecegim is yollari ararken surekli karsima cikan bagnazliklar,iki yuzlulukler beni yipratmis durumda ve maalesef kimi orgutlerin kimi cemaatlerin tekkelinde bulunan is sagsinda bu insanlardan is dilenmek yerine gunluk bir ogun makarna yer yine de muhtac olmam derdindeyken artik dayanamadim. ve maalesef olmaktan korktugum yerde ramazan ayinin "paylasimci" gudusune kapilarak kendimi iftar cadirinda buldum.

uzun suredir yazmiyorum aslinda yazdiklariminda pek bir etkisi yok. sozluk namina hic bir sey paylasmadim ama biriktirdim. turkiyeye donunce daha dogrusu bilgisayarima kavusunca yazacagim guzel seyler var.

muhabbete devam edersek 30 40 kisilik cemaatler karmasi olan(feto,akp,liberal) bir mescide ramazanin basindan beri gidiyorum. ve maalesef kendimden odun vermemek icin minnet etmedigim insanlarin igrenc bakislari altinda onlarin yemeklerini yiyorum.

simdi asil soru sudur sozluk. ben nasil bir gunaha giriyorum. bir yanda onur diyorum ahlak diyorum bunlara muhtac olmamaliyim diyorum bir yandaysa en temel ihtiyacim olan ac kalmamaya calisiyorum. ve bunu onlarin yemekleriule yapiyorum. kendimden utaniyorum sozluk. soranlara ya da igneleyici konusanlara gulerek gecistiriyorum ama sirf yemekleri icin dovmelerimi gormesinler belki istemezler diye gomlek giyip ozgurlugumu kendi benligimi yok etmekten korkuyorum.

gelelim sonuna. varsa eger allah kimseyi bu duruma dusurmesin.

(bu ne sikim itiraf la!)

uzuldum.