insanlara tahammülün bitmesi diye bir şey varmış. yeni deneyimliyorum. ben çocukluğumdan beri anaç biriydim. nasıl olur demeyin. biraz çabuk büyümek mecburiyetindeydim. hayatımda herkese korumacı yaklaştım kendimi bildim bileli. asla ilk plandaki kişi kendim olmadım. babam, arkadaşlarım, sevgilim.. hep kendimden feragat ettim insanların mutluluğu için ne pahasına olursa olsun her hareketlerini savundum, haklı bir sebebe dayandırdım. sıkıntıdan üzüntüden alkolik olduğum zamanlar da oldu. intihar etmeye çalıştığım zamanlar da oldu. kendimi gecenin ikisinde sokaklara attığım zamanlar da oldu. ben onların o kadar çok arkasında durdum ki, hiç biri ihtiyacım olduğunda arkamda durmadı. o kadar çok şefkat gösterdim ki, sokakta köpek yavrusu gibi kaldığımda elini uzatan olmadı. ve artık bugün, henüz 23 olmaya az bir zaman kalmışken, yani erkenden tükendim. sağlığım bozuldu, aile yaşantım bozuldu, ders hayatım bozuldu, iş hayatım bozuldu, mutlu olmaya çalışmaktan dahi vazgeçtim. ve artık dibe vurmayı da becermişken kimseyi düşünmemeye başladım. insanların en ufak hareketlerine sorgulamalarına isteklerine tahammülüm kalmadı. velhasıl kimse kimseyi düşünmüyor bu çağlarda. belki kendi kendimi düşünmeye başlayabilirim.