yine bir iç dökmesi , bir buhran anları falan filan ....
o bahsettiğim çocuk ölmüş. içim el vermiyor gencecik çocuğun bir anda uçup gitmesine. yapıcam anasını satim mağdur edebiyatı da yapıcam. hak etmiyordu o çocuk ölümü , daha yaşayacak çok güzel günleri vardı onun, ailesinin. anlayamıyorum. ağlayamıyorum içime yine bir öküz oturdu. dürtemiyorum o öküzü. kalk git oğlum diyemiyorum. yer etti kendine. diğerlerine destek olmak için daha sakin, daha makul kalmalıyım sanki. ama bir an geliyor işte o zaman kaçacak delik arıyorum. ne yapılır böyle durumlarda hiç bilemiyorum. ben, içim neyse dışım da öyle olan ben, duygularımı bastırmak zorunda kalıyorum sevdiklerim için. yine makul, yine mantıklı . koyverip gitsem , dağıtsam? hakkım yok gibi sanki ,koyvermek birinci dereceden yakınların işi gibi ben biraz uzak kalıyorum. dünya ! anlamaya çalıştığım , yaşamaya çalıştığım bu alem beni her gün biraz daha şaşırtıyor, büyütüyor, büyülüyor, değiştiriyor. hayrolsun