çok uzun süre gerçekten çok mutsuz bi aile hayatı yaşamama rağmen, kendi odamdayken ya da arkadaşlarımla çok çok mutlu bi insan oldum. ağlama krizlerimden sonra oturup neyse ya aman diyip işime devam edebildim. çok da şaşırdım hep kendime, gizliden gizliye de gurur duydum sen üstesinden gelebiliyosun bi şeylerin diye kendimle. artık gelemiyorum galiba. artık çok mutlu olamıyorum. galiba iki basamaklı sayılara gelince, dönüp arkaya baktım ve gördüm ki hayatımın şu ana kadarki bölümü hep kabul edemeyeceğim şeylerle geçmiş. çok isterdim olsun benim ailem, benim babam sonuçta sevmemek olmaz diyip yaptıklarını kabullenmek ama benim yaşama bakış açımla asla örtüşmeyen tavırları artık beni çıldırtıyor. keşke beni hiç arayıp sormasa, kardeşlerimi de annemi de diyorum. keşke uzak olsa bize, herkes o kadar mutlu bi hayat sürerdi ki. hayatta tek dilek hakkım olsa, bir şeyi değiştirme şansım olsa gerçekten "baba" olan birinin çocuğu olarak dünyaya gelmek olurdu.