yine bi inceden yıkılmadım değil ama geri çabuk toparlarım bu sefer galiba. dün o kafayla üç paket sigara içmişim. camı açık unutup uyumuşum. sabah işe geç kaldım. boğazım zımpara kağıdı gibi, apar topar gittim. zombi gibi gezdim tüm gün. arkadaşım fotoğraf çekiyordu. çekti ve durdu dedi ki, "aaa şu demet akbağ karakterine benzedin." karakterin adını hatırlamaya çalışıyordu fakat adım gibi emindim kimden bahsettiğinden "gülseren" dedim. (bkz: sen hiç ateşböceği gördün mü?) . gülseren kendimi bildim bileli en sevdiğim karakterdir. gün geçtikçe de benziyorum kendisine. bi dündar olayı vardı. sonu da benzedi sağolsun. kısmet. o zaman bunu buraya bırakayım:

"dündar, benim aşktan da hayattan da umudumu kesmeye başladığım bir sırada çıktı karşıma. kısa bir öykü oldu ama çok güzeldi. hani radyoda çok sevdiğin bir şarkıya denk gelir sevinirsin de, tam sesini açtığında şarkı biter ya, öyle bir şeydi işte. "