etrafımda çok fazla depresyona giren, mutsuz insan görüyorum ve bu beni çok yoruyor. gülmek zorunda olmak, onları neşelendirmeye çalışırken kendi içimdeki fırtınayı hapsetmeye çalışmak yoruyor.

eskiden yazmaya heveslenir içimdeki her döküntüyü atardım. artık onu da yapmıyorum. çünkü bir makina gibi günlük rutin işlerimi yapıyor, düşünmemeye çalışıyor ve algılarım kapalı şekilde yaşıyorum. insanlar sürekli soru soruyor, eleştiriyor, insanlar hiç susmuyor. hâl böyle olunca zihnimin içindekileri dinlemeye takatim kalmıyor.

içimdeki bu kocaman yükü; geleceğe dair, umutsuzluğa dair, insanlara dair olan bu yükü taşıya taşıya kamburlaşıyorum. ama kimse farketmiyor. çünkü herkesin kendi derdi var ve kesinlikle onları birilerine anlatmakla meşguller.