gülümse.
kaybolan yıllarına
kayıp giden zamana
hüzne ve kumsala
gülümse.

ellerinden tut keşkelerin
ve pişmanlıkların
inin sahile bir akşam
tuz kokusuyla dertleşin
dalgalara bırak taşısın
ruhunu uzaklara

binlerce günün yükü
nasıl bükmüş belini
bir hamalsın geceden gündüze
sırtında taşırsın güneşi
o güneş ki
gece yakar enseni
ismi melankoli

boşluğa rağmen göğsündeki
gülümse
mor göz altı ve kırmızı
gözlerine rağmen gülümse
o gözler ki
bir zamanlar yaşa yabancıydı

kaçarken fırsatlar
ve tek başaramayan senmişsin gibi
hiç kimse sıkmadığında elini
gülümse.

gülümse.
çünkü ne bu dünya güldürecek seni
kaçan yıllar ne de
sen ve ben, dostum
varlığımı biliyorsun işte
bana gülümse
çünkü ne bu dünya güldürecek seni
kaçan yıllar ne de.