huzurun ta kendisidir bence. başka hiçbir insana ihtiyaç duymamak. gel gör ki çaresiz kaldığın, birinden yardım ihtiyacı duyduğun zaman tam bir işkenceye dönüşür. çünkü bilirsin sana yapılan bütün yardımlar ilerde senden karşılık bekler. halbuki sen böyle yaşamamışsındır hayatı. sen oldum olası yalnızlığı benimsemişdir. ne kimsenin senden bir beklentisi olmuştur bu zamana kadar, ne de senin birine bir ihtiyacın düşmüştür. işte yeni bir iş hayatı gibi bir durumda ne yapacağını bilememek senin için bir çileye dönüşür. yalnızlığa alışmışsındır bu zamana kadar. nasıl soru soracaksın birisine, nasıl bana yardım et diyeceksin ki. elbet karşılık bekleyecekler, elbet yaptıkları iyiliklerin misli mislini isteyecekler. bir süre ezile büzüle atlatıyorsun bu durumları. sonra borç ödeme geliyor, sana yapılan iyiliklerin karşılığını ödüyorsun. tam bu işi öğrendim bir başıma her şeyi hallederim artık derken başka bir çaresiz duruma düşüyorsun. bu da böyle bir döngü işte. dilediğin kadar yalnızlığı iste, huzuru iste, yine de biri gelecek o burnunu senin hayatına sokacak ve seni rahatsız edecek. bu kısır döngü de sen ölene dek var olacak.