pentagram'ın en özel şarkılarından biri. sebepleri üstteki iki yorumda zaten bahsedilmiş. demir demirkan'ın attığı sololar adeta kadere isyan eder gibi bir çığlıkla içine dokunuyor insanın. ogün ise acıdan dolayı yaşadığı öfkeyi dışa vuruyor sert vokaliyle. geçen seneki çukurova rock festivalinde de trail blazer albüm kadrosunun tamamı ve metin türkcan (o da live at the trail'da vardı gerçi) bu şarkıyı seslendirmişlerdi. ve performansları gerçekten çok iyiydi.

bu şarkının bir de akustik hali yayınlandı. 2017'de yayınlanan akustik albümünün en etkileyici şarkılarından biri bu sanırım. vokal tamamen temiz ve hüzünlü, altyapı tamamen sakin. demir'in solosunda gitarı ağlarcasına hüzünlü bir tonda. 25 yıl öncekinin tam aksi. bu akşam üst üste kaçıncıya dinliyorum bilmiyorum ama dinledikçe dinleyesi geliyor insanın.