bugün oldukça güzel başlamıştım güne. tam zamanında kahvaltımı edebilmiş, kendime kahve yapabilmiş, sınava zamanında girebilmiştim. akşam üzerleri içimde korkunç çığlıklar koptu. bir oraya bir buraya yürüdüm. geçti sonra, ne olacaktı ya?

rahatlamak için resim çizerim hep. çizdim, bitmek üzere. nasıl pamuk gibiyim ama..

şöyle bir doğrultayım dedim defteri. içinden bir not düştü. kim bilir ne zaman yazdın.
"seni çok seviyorum. -nehir"

eski anıları temsil eden eşyaları gözümün önünde tutuyorum. bir yere kadar. mutlu anılar diyorum duruyorlar öyle orada. ama bu not birden koptu geldi geçmişten. karnımdan yumruk yemişe döndüm. yazık oldu bize hocam. cidden çok yazık oldu.