saat 03.33 ben herkes uyurken yurdun yangın merdiveninle öylece bir başıma oturuyorum. hiçbir yere sığamıyormuş gibi hissediyorum bu koca yerde. her şey üstüme geliyormuş ama aslında her şey de beni ıskalıyormuş gibi. annemi çok özlüyorum, anneannemin sıcaklığını, babaannemin neşesini hepsini çok özlüyorum. çok önemsiz, öylesine hissediyorum. hani öylesine yapılan işler olur ya aynı öyle. olsa da olur olmasa da gibisinden. biraz ağladım, neye ağladığımı bilmeden. ağlamaya başlayınca ilk diz yarama kadar ağlıyorum, ilk anne diye anneme koşuşuma kadar ağlıyorum. hani bi şarkı var ya “ben yoruldum beklemekten, yoruldum affetmekten, yoruldum içimdeki kör düğümden.” gerçekten böyle işte, çok yoruldum.