insanı mahveden bir durumdur. bu arada kalmışlığı düşündükçe insanın beyninden başlayıp ayak parmaklarından çıkan fiziki bir hissiyata da sahip olunuyor. yani öyle sadece psikolojik, ruhsal bir şey olarak kalmıyor. kalbinin söylediğini tercih etmeye kalktığında, akıl öyle bir sağ kroşe çıkarıyor ki kendinize gelemiyorsunuz. ama bu sağ kroşeyi atan akıl, gücünü harcadıkça kendini de kaybediyor. yavaş yavaş aklınız bünyenizi terk-i diyar eyliyor. fakat işte olaylar da bu noktadan sonra gelişmeye başlıyor, bir onur ünlü filminden alıntı yapacak olursak:
"...fakat işin en güzel tarafı da bundan sonra başlar. çünkü aklını kaybedince, korkularından da kurtulursun. bu da seni özgürleştirir. çünkü sadece korkaklar kendi akıllarına güvenirler. ve bütün korkaklar, hakikatın esiridir. oysa hakikat, akılla ya da başka bir şeyle kavranılmaz. hakikatın ancak parçası olunur..."