ilk aşk şiiri

metal değildi kalemtraşım
yeşildi, plastikti ve adi
çok kez kırardı kalemin ucunu
ve tabi kırılırdı kendi

ne zaman ki sen
sınıfın köşesindeki çöp kutusuna
neşeli adımlarınla süzülsen
lüle lüle sarı saçlarının peşisıra
koşup da yanıbaşında
bir çocuk biterdi
ihtiyaç yokken açılan kalemleri
birkaç günde biterdi

20 yıl geçmiş bile
ilkokulun ardından
izah edemediğim tek şey
bunca yıllık sorudan
"bu kadar kalemi napıyorsun bilmem"
demişti bir gün babam