insan yavrusu
kendisi hakkında biraz kafa yoruyorum bugünlerde
bir insan hiç mi çocuk sevmez
sevmiyorum işte
eskiden de sevmezdim
insanlar, zamanla hormonlarıma yenik düşeceğimi, üremek isteyeceğimi falan söylemişlerdi, ama şu son 5 yılda hiçbir şey değişmedi
25 yaş pek bir şey değil gerçi
ama beni asıl korkutan 35te de bu kafada olacak olmam
sokakta mesela çocuk görünce yavru köpek görmüşçesine kendini kaybeden kadınlardan olamadım hiç
o çocuk gözüme çarpar ve ben kafamı çevirir, giderim
zaten çocuklukla ilgili de genelden farklı düşüncelerim var
bana son derece şuursuz bir dönem gibi geliyor
ahlaki gelişimini tamamlayamamış insancıklar resmen
kafamda hiçbir zaman çocukluk=masumiyet olmadı
gözlemlediğim kadarıyla son derece talepkar, bencil ve acımasız oluyorlar
bu tarz düşünceleri zamanla evrilmiş insanlar varsa, bana yazmalarını çok isterim
çocuk sevmediğim gibi bu uyumsuz düşüncelerim de hoşuma gitmiyor çünkü