bazen bazı saatlere özellikle garezim var.. çoğunlukla da akşam saatlerine.
of demesine tahammülüm yokken; cümlelerini tüketmem öyle zoruma gidiyor ki..

kısa süre öncesinde “karanlıktan korkmam, eğlenceli bulurum hatta” demiştim. o da karanlıkta görmediğimi bildiği için yine de “mum var mı?” demişti.
karanlıktan korkuyorum. şimdi, şu an. yalnız kaldığımı hissediyorum çünkü.

kalbimdeki - kalbindeki yerinden o kadar eminim ki. tek ışık da bu oluyor. gözlerimi hala açık tutup uyanık kalabiliyorsam. sırf bu ihtimalden.

bana sevmeyi öğrettin. seni sevmeyi. öğrendiğim bir şeyi unutmam mümkün değil.
nitekim çabalamayı da sen öğrettin. bir yerde saklanmış git bul deseler, küçücük bir nokta olsan tüm sokaklarda seni ararım ve bulurum. yorulmam. kavuştuğum sen olduğun müddetçe

yo-rul- mam.

ayan beyan ortada nefesimde seni soluduğum. gözlerimde seni gördüğüm. eh, gülerken 32 diş dolu doluluğum.

az biraz sana benzemek istiyorum severken seni. sen sevince bütün dikenlerimi bana güzel yapansın.

kıymetini her daim bileceğim. sen ses ol yeter.

- gülüşünü ezberlediğim sesi geldi.