köşeye sıkışmış hissediyorum.
kafamdan atamadığım düşünceler, bunları düşünüyor olmanın getirdiği vicdan azabı, yargılanmaktan korkutuğum için kimseye içimi açamamam, çıkış yolu bulamamak ve yuvarlandıkça büyüyen dev bir iğrençlik hissi. hayattan zevk almak için elime bir fırsat geçti sanmışken tam da.
düşünmeden istediğini yaşamak, detaylara kafa yormamak, kendin olmak ve yalnızca hayattan zevk almak bu kadar zor mu gerçekten? kafamdaki zincirleri bir türlü söküp atamıyorum, belli belirsiz toplumsal ve ailevi baskıları bir türlü boşveremiyorum, huzurlu olamıyorum. çok yoruldum bu sıkışmışlıktan, çok.