geçenlerde romen yapımı bir film izledim; yine romanya’da geçen.

filmdeki ortamı, karakterleri;
“yahu, bu ne dağınıklık,
bu millet hep böyle varoş,
şu eşyaların serseriliğine bak, bizden beterler”
diye diye üç saat boyunca yermiştim.

velhasıl bir tarafın selanik göçmeni olduğunu biliyordum fakat anne tarafımın babasından itibaren hep romanya’da yaşadıklarını öğrenmem benim için vurgun oldu.

gerçi filmde yapılan “mamaliga” yemeğini istemsiz bir şekilde bilmem, özümü içimde hissettiğimin büyük bir göstergesi idi ama ben yine de sayıp-sövüp atalarıma haksızlık etme yolunu seçmişim.

şimdi e-devlet’ten rum çıkan canımla, pazar günü bir kiliseye gidip atalarıma yaptığım bu saygısızlığın günahını çıkaracağım.