bir rönesans bir de sanayi devrimi yaşamış ve kendilerine yaratılışın lordları ünvanını vermiş insanoğlunun proto-insan atalarına çok yaklaştığı bir başka deneydir. bu deneyde, bırakın "yaratılışın efendileri" sıfatını bir kenara, kendini çok basit bir düzgüden bile dışarı atamayan insanoğlunun aslında arkaik atalarına ne kadar da benzediğini görürüz. sosyal normlara kendini bu kadar kaptırmış bir canlıdır işte insan. hele ki kendisi toplumdaki büyük çarklardan biri olmayı başaramamışsa, onun için artık verdiği kararların bir önemi yoktur, ona yap denilmiştir o da yapacaktır. işte bu yüzden insanın çok güvendiği beyni ve sürekli vurguladığı "irade"si çoğu zaman kendisini aldatır. çarkı kıramayan insanın durumunun benim gözümde açlıktan kırılan bir sürüdeki alfa kurdun sözünden çıkmayan kurtlardan veyahut ölüm çemberindeki karıncalardan pek bir farkı yoktur. durmadan zekasıyla mağrurlanan insanoğlu, dön de bir bak hayatında kaç kararını sen veriyorsun; verdiğin kararlar aslında senin kararların mı, yoksa bir başkasının önerileri mi? sen sadece bir başkasının sana biçtiği rolü oynuyorsun...