yarın doğum günün. yine hiç içimden gelmeyerek kutlayacağım, yine aramızda soğuk bir konuşma geçecek ve kapatacağız telefonları. bazen düşünüyorum, bana veya anneme, en kötü abime, kattığın ne var şunca yıl. sadece öfken, sadece kötü sözlerin, sadece negatif enerjin...

kaç oldun? 46 sanırım. hiç göstermiyorsun saçındaki ufak tefek beyazlar dışında. çünkü hiçbir şeyi biz kadar dert etmedin. öylesine yaşadın. öylesine geçti adın, kimliğin, sıfatın. bıraktığın izler iyi olsun isterdim. hem de çok. ama artık önemsemiyorum. içimde sana karşı birikmiş onca sözü zihin çöplüğüme atıp yok ediyorum. sen gibi olmayacağım. bana kattığın en önemli şey buydu. nasıl olmamam gerektiği. ben küçükken anneme söylediğin şeyleri duydum. annem nasıl hatırlıyor bilmiyorum ama sen unutmuşsundur. ben unutmayacağım. kötü kalbinin içinde o kadar aradım ki belki vardır bir iyilik, bir sevgi kırıntısı ama bulamadım. o kadar görmek istedim ki. seni hiç ağlarken, bir hayvanı severken, bir iyilik yaparken, güzel bir söz sarf ederken görmedim ki. işte bunların tam zıttı olmaya and içtim baba. sen gibi olmamaya.

şimdi söyle, ruhumun sakat yanıyken sen, iyi ki doğdun mu?
üzgünüm. kötülüklerin varlığı hiçbir zaman iyi değildir.