saatlerimin, gecelerimin, hayatımın hızla akıp geçtiği; söndüğü zamanlarda ve dahi bugün de beni kedere boğan, ömrümü eskiten ve varoluşum boyunca bir şekilde durmadan arka planda çalmaya devam etmiş parçalardandır. yalnızlık beşiğinde sallanmak ne kasvetli, ne dehşet verici lâkin iki ayak üstünde yürümek, insanlarla diyalog kurmak çok daha zor; sanırım biraz daha burada yatacağım ta ki yürüyecek, koşacak, konuşacak, keyif alacak, beşikten kafamı uzatacak güce erişinceye dek.