"gerçekliğin benim düşlerimden bir ayrımı yok. öylesine ince delikli bir ağ ki bu üzerimize kapanan, kapanan, kapanan. bu kapan!

gömütün kapağı hep açık, ölünceye dek. yaşadıkça uçuşan anları, düşünceyi ve duyumları birbir atıyoruz içeri, sonra hiçbir şey biriktirilemez, üretilemez duruma geldiğinde kendimiz giriyoruz ve örtüyoruz kapağı üzerimize.

(...)

yaşamlarımız kısa mesafelerde bir kuş uçuşu kadar (göçebilen kuşların yolları ve kargalara verilen yaşam payı dışında) gençyaz ve yaşlıbahar arasında ufalanan bir yaprağınki denli rüzgarlara açık. bu bilgi bizi inlerimizden çıkararak (kimi zaman da tam tersi) altruizm adlı meydana gönderiyor. belki meydan bir pazar yeridir, belki de yetişkin maskelerini sorumluluk duygusuyla yüzlerimize yerleştirdiğimiz bir çocuk bahçesi...

doğmuş olmak bir referans mektubunu nereye ve kime götüreceğimizi bilememektir. ve her insan bir odalık ve bir, yalnızca bir aynalıktır."