kırıkkale denen virane şehirde geçirdiğim vakit boyunca milena'ya mektuplar kitabı ile birlikte oluşturdukları ikili alternatif dışında bir şansım olmadığı için okumuştum.

tadı damağımda kalmış olacak ki bir kez de ankara'da okudum. kitap hakkında söylemek istediklerimin başında her insanın bir diğerine karşı kamufle etmeye çalıştığı gerçek insanlık vasfının selim ışıkta belirgin bir şekilde ortaya çıkışı gelir. hangi acıya maruz kalırsak kalalım diri kalması gerektiğine dair zorunluluk duyduğumuz şeyler var gibi davranırız mesela. metanet, merhamet, yaşam sevinci ve onlarcası...

selim ışık bu zorunluluğu reddeder. olaylara ve acılarına yaklaşımı da oldukça insansı ve iç karartıcıdır. ancak bir kedi kadar yanıdır.