görece "zengin(!)" muhit sayılabilecek bir ilçedeki kalburüstü ailelerin çocuklarının gittiği özel bir okulda öğretmenlik stajımı tamamlıyorum. derslere katılıp öğretmen ve öğrenci ilişkilerini, ders akışını vesaire gözlemliyorum. on yaşlarında tahmin edersiniz ki sınıfın en arka köşesine oturtulmuş, arkadaşları ve öğretmenleri tarafından dışlanan bir çocuğa rastladım. biraz sohbet ettik ders arasında ama keşke hayatında daha fazla yer edebilseydim. zamanında benim içimden kopmuş bazı parçalar olsa da henüz onun için vakit varken durumu farklı olabilirdi. bazı şeyleri hem yaşamak hem de benzerlerine tanık olmak aynı derecede acı vericiymiş, anladım. hayatta her şeyde bela şu ki; herkesin başına gelen şey aynı.