ilkokul üçüncü sınıftaydım. sınıf öğretmenimiz, hepimize bir şiir ezberletmişti. ezberlettiği şiirde geçen, kimi dizelerin yaşanılırlığı ile bağlantısı yoktu. en azından bizim için yoktu. okurken sıkılıyordum. neden bu şiirdeki gibi değiliz biz diye düşünüyordum. öğretmenimiz, bir sonrası derste anneler gününüzü nasıl geçirdiğinizi, ezberlediğiniz şiiri okuyup okumadığınızı soracağım demişti.

sabah oldu. hiç değişmeyen bir alışkanlık gibi yine annemle ben vardım. annem mutfakta kahvaltı hazırlıyor bense ezberlediğim şiiri kağıda geçiriyordum. altına da yüreğimi kızartan, dilimden düşmesine engel olan, sevgi sözcüklerini kullanmadan kaba ve çirkin bir ilkokul elyazısıyla anneler günün kutlu olsun, deyip kağıdı katlamıştım. sonra yastığının altına yerleştirip mutfağa geçmiştim. başım öne eğik, içim sıkıntıyla boğuluyordu. o günü, o sabahı hiç unutmuyorum. sözlü olarak dile getiremediğim gibi, halen de yüreğim kızarıyor, içim bir salyangoz kabuğu gibi kırılıveriyor.

oldum olası belirlenmiş özel günleri sevmedim, sevemedim. doğum günleri dahi. gün boyu hiç bitmeyecekmiş gibi gelen kutlamaların baskıcı, zorba, toplumsal ayrışmayı hızlandıran yanını fark etmiyorlar. ısrarla geleceğin anne adayı, anneler günün kutlu olsun'daki mantığını kavramakta güçlük çekiyorum. her kadının bir anne olma zorunluluğu varmış gibi, her kadının doğurganlık potansiyelini kullanma mecburiyetindeymiş gibi. doğurmama hakkına, anne olmama hakkına sahip değilmişiz gibi. geleceğin anne adayı derken, sözcüklerinin temelinde yatan cinsiyet ayrımcılığını, cinsiyet rollerini dikte eden o psikolojik şiddetin farkında değiller. küçük kız çocukların bile anneler günü kutlanılıyor.

yeterince anne ve annelik kavramı yaralanmışken, toplumsal bir sorun haline dönüşmüşken, duygusal olarak hırpalanmışken, evlere hapsetmişken, maddi ve manevi olarak şiddete maruz kalmışken ve sayabileceğim birçok nedenlerin ardı arkası kesilmemişken, bu günü kutlamak samimi gelmiyor.

yeryüzüne kanarken böyle, kolay kolay geçmez içimdeki sıkıntı, yüreğimdeki kızarıklık.