küçüklüğümden beri herkese güvenirdim. çocukluğun verdiği bir his olsa gerek. lise sonda hafiften anladım aslında güvenmemeyi. o günden beri kimselere güvenmezdim. sonra biri çıkıp geldi güvenmemek seni çok yorar dedi. gel benle beraber güven insanlara dedi. insan güvenince sırtını yaslıyormuş birisine onu anladım. gerçekten muhteşem bir hismiş. çok sürmedi, 2 yılın sonunda sırtım boşa çıktı. insanlara güvenmemeyi tekrardan öğretti. öğrenmenin yaşı yoktur. belki de yeniden güvenmeyi öğrenirim, sonra yeniden güvenmemeyi. ya da hissizleşirim bilemeyiz.