bu şehre aşinalığımı mı seviyorum yoksa şehrin kendisini mi bilemiyorum. fakat şunu sevdiğim ve aradığım kesin, yürünebiliyor izmirde. lise yıllarımda yaptığım gibi, bir yere varma amacım olmadan konak-çankaya-basmane-alsancak rotasında yürüyebiliyorum hala. bu rota üzerindeki çarşı telaşını ve kalabalığını, şehir meydanında oturup dinlenmeleri, banklara oturup deniz izlemeceleri, okul çıkışında bir kafede (tahminen) saatlerce konuşan sevgilileri görmek mümkün. belki de kendimi hatırlıyorum hep bu insanları gördükçe. ilkokulluyken okul ya da bayram alış verişi için kemeraltına götürülen ben, lise çıkışı müdavimi olunan kafede saatlerce oturan ben, artık dost olduğumuz seramikçi abiye uğrayan ben... en klişe tabirle film şeridi akıtmak gibi buralarda yürümek. şehri mi özlerim bilinmez ama istanbuldaki içten içe tedirginliğin karşısına buradaki aşinalığımı koyacağım ve özleyeceğim bu tanışıklık hissini hep.