insanlara hiçbir zaman sempatik gelmedim. saygı duyuldu, "büyümüş de küçülmüş" dendi, akıllı dendi, sesin güzel dendi, o dendi bu dendi ama kimse sempatiklikten söz etmedi.

ben de hiç öyle biri olmadım. kimseyi sempatik de bulmam aslında, düşününce.

insanı kendime bağlayan bir muhabbetim yok. ağzım laf yapmaz, dilim sivri değildir, hazırcevaplığım yoktur. böyle birinin muhabbeti de beni "ya bu insanla ikinci kez konuşmalıyım" diye etkilemez.

bir konu üstüne sohbet edelim, konu ilgimi çekiyorsa dağlar kadar konuşur, anlatırım...
...eğer keyfim yerindeyse ve karşımdakinin dinleyeceğine inanıyorsam.

bu bana ne kazandırdı, ne kaybettirdi bir bakalım senle birlikte okuyucu.

kendim gibi insanlar buldum, sevdiğimiz konular üstüne saatlerce hiç sıkılmadan sohbet ettik, tartıştık. yakın dostlar edindim. güvenilir insanlar buldum. bildiğimi öğrettim, bilmediğimi dinledim.

kendim gibi insanlar buluşum bir noktada monotonluğa sürükledi, yeni insanlar tanımak pek çekici değildi. insanlarla sohbetim pek uyuşmadı, genelde asosyaldim. insanlardan etkilenmedim, insanları etkileyemedim.

hayatımda başkasının varlığını da taşımayı hiç bilmem. yapamam, beceremem. biraz benden önceki girdiyle bağlantılı gibi oldu ama, gerçekten orada bahsi geçen "evlenmemesi ve evlenilmemesi gereken insan"lardan biri benim sanırım.

sevgi gördüm, saygı gördüm, fakat her nasıl olduysa hayatımda başka birini istemiyorum. yani, istemeyi çok istiyorum, ama öyle bir insanı hayal edemiyorum. iki kişilik yaşayamayacak kadar bencilim ben. bunu kırmayı deneyen bir kişi oldu, o da başaramadı zaten. kırmasını daha çok dilediğim insanlarsa hep uzak durdular.

hep.

uzak durmaya devam edin, edin, edin ki sorunu hep kendimde aramaya devam edeyim ben de.

hep.