ve nihayet ikimiz 
kaçtığımız aşkların toplamıyız 


sokakta yaralı bir it koşturuyor 
iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç 
milyon yıldır tutmadın ellerimi. benimle çıkmıyorsun 
bu yolculuğa. ve ben sırf bu yüzden yenilebilirim. 


bu resimden çıkıp gidiyorum. seni isteyen yanım 
ölümsüz yanımdır. bulutsuz da yağan nedir? şimdi 
öğreniyorum ki, gözyaşı! bu resimden çıkıp 
gidiyorum. seni isteyen yanım aşk yanımdır. 


babam romantik bir aşiret savaşçısıydı. çapraz fişeklik 
duyardım yüzümde ona sarıldığım zaman. sonrası 
jandarmalardı. ağıt kadınlardı. mezarlardı. o gün 
bugündür sayrıyım. çünkü insan öldüğü yaşta kalır. 


babam elin eskilerini giyerdi. ben bu yüzden ezik 
olurum bayram sabahlarında. yani bir sömürgede 
doğan kırılgan olur. çünkü insan öldüğü yaşta.. 


sokaktan askeri konvoylar geçiyor 
iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç milyon 
yıldır tutmadım ellerini. ve ben sırf bu yüzden yenilebilirim. 


yaşadığım yitirdiklerim oluyor hep. oysa tuttuğum 
elleri bırakmıyorum. sonra korkuyorlar hasletimden. ne 
denli sevgiye değer olduğumu söylüyorlar. gidiyorlar 
sonra. ve biçimlendiremediklerimiz biçim oluyor bize. 


ve sen haftanın deniz ertesi günleri geliyorsun. bir çizgi 
diyorsun. bir çizgideyim. sağım nere solum nere bilmiyorum.. 
seni şiir duraklarına bırakıyorum o zaman. güleç kalıyorsun. 
dudakların kırışıyor kenarlarından. ellerin, minnacık 
ellerin morarıyor. küçük küçük adımlarla gidiyorsun -sanki- 
içimden. bir şiir durağından biniyorsun. zaten yorgunsun. 


ben sancıyla kıvranıyorum geceleri sayrı bir yatakta. terli 
terli seni içiyorum. çünkü yüzüme bakınca seni görüyorum. 
çünkü yorgunsun. 


parçalı bulutlu şiirler okuyorum sana. şiir gibi bir çiselti 
başlıyor sonra. kanayan bir yara; yalnızlık. çıkıp kanıyorum. 
çıkıp sokakta.. 


sokaktaki bütün kedileri eziyorlar 
iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç 
milyon yıldır tutmadın ellerimi. ve ben sırf 
bu yüzden ezilebilirim. 


biz emeklerken sevmeyi öğrenmede, kolumuzdakiler 
düşüyor. ki ölenler zafere en çok yakışanlardır! ki 
ölenler zafere en çok yaklaşanlardır! oturup tuhaf 
ağıtlar yakıyoruz onlara. ve söz veriyoruz yarını 
kurtaracağımıza. ama yarına ertelemekle bugünü 

yitiriyoruz zaten. ve zaten yenik sayılırız yaşamakla! 


en gizli yerimize çağırıyoruz acıyı. ve hep yenik 
düşüyoruz, çağırmakla! 


sulara benziyorsun bu yüzden. sular ki dinginliğe 
gelir ancak. ısınırsa uçar, soğursa kaskatı kesilir 
teninden. sulara benziyorsun kapılmaya gelmez. 
sulara.. bildik sulara.. 


sokaktan telsiz sesleri geliyor 
iki buluşmadır koluma girmiyorsun ve birkaç milyon 
yıldır tutmadım ellerini ve ben sırf bu yüzden kaybedilebilirim. 


ihmal edilmeyen telefonlar bekliyorsun, dakik ve 
ilgi dolu. anne oluyorsun bütün âşıklarına. ve 
çocukların oluyorlar bilmeden. ve bu resimde 
kalmayı bu kadar çok isterken, çekip.. çıkıp 
gitmeli diyorum. 


insanlar çoğalıyor etrafımda. sen yoksun. 
ıssızlığımdan anlıyorum. çook uzakta oluyorum 
onlar konuşurken. derken gece başlıyor. çayları 
ödüyorlar ve bir parçamı alıyorlar karşılığında. 


ve sen haftanın deniz ertesi günleri 
geliyorsun. her aşk, yaşayamadıklarımızın 
özetidir diyorum. gülüyorsun. 


seni daha önce öpmüş olmalıyım. yoksa nasıl 
bulurum yüzünde gülen ağzının yerini. 


sokakta ölümsüz yanından yaralıyorlar birini. 
iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç 
milyon yıldır tutmadın ellerimi...