hızlandıkça hızlanan ve her hız artışında yavaşın kaçınılmazlığıyla tokalaşan bir anlakla fark ediyorum ki uzam (bir yanılsama da olabilir o, acımasız gerçeğin dipdiri tokatı da), totaliterliğini mutlak iradesiyle devam ettirecek. valizler hazırlanacak, geçmişte silinmeyenler dolacak ruhuma ama yanılsamanın kahkaha atan egemenliği değişmezliğini daha da kazıyacak.
mutlu muyum? mutlu olunabilir mi? mutluluk nedir? gerekli midir mutlu olmak? ne kadar mutlu olunabilir? gibi sorularından koşarak uzaklaşmak ve üzünçsüz ama mutlu da değil, bir anlayış ara düzlemi olabilir bu, gerçeğin ihtimalleri aşarak taşışı da. kim bilebilir ki hangi cevaplar hangi soruların arka bahçesinde havlamaktadır?