ken russell'in klasik besteciler üzerine yaptığı filmlerden biri. mahler, liszt, delius üzerine de filmleri var. kendisinin izlediğim ilk filmi oldu bu.

kanımca daha iyi olabilirdi. kostümler, dekorlar, kullanılan setler çok iyi, sağlam para harcanmış filme. geniş bir figüran kadrosu var. filmin ilk yarısı fena değil. çaykovski'nin birinci piyano konçertosunu bizzat çaldığı uzun bölüm çok iyi. müzikle birlikte insanların içinde uyanan hayalleri seyrediyoruz burada. ancak ikinci yarında cheesydenilebilecek bölümler karşımıza çıkıyor: arkada 1812 uvertürü'nün çaldığı sahnelerde çaykovski'nin şöhret sancısı gerçekten enteresan dokunuşlarlarla anlatılmış diyeyim kısaca. bunun yanında oyuncular film boyunca çok abartılı bir performans vermişler ve sanırım bu yönetmenin tercihi idi. film oyuncuların sırtına çok yüklenmiş.

bunun yanında biyografik detayları doğru aktarma kaygısı da yok filmin. çaykovski'nin karısı, çaykovski'nin mektuplarında resmettiği kişilik özelliklerinden farklı canlandırılmış. karşımızda çok daha aklı başında bir kadın var - bu arada bence filmdeki en iyi oyuncu idi glenda jackson. karısını terketmesinden ötürü hayatı boyunca çaykovski'nin bir pişmanlık içinde olduğu ima ediliyor ancak gerçek hayatta böyle değildi; bildiğin nefret ediyordu karısından. ölümünden hemen önce tamaladığı altıncı senfoninin patetik senfoni ismini alış hikayesi de yanlış aktarılmış. kısacası biyografi iddiasındaki film bestecinin yaşamına epey serbest yorum katmış.

çok daha iyi olabilirdi bu film. birinci konçerto sahnesinde yakalanan duygusal yoğunluk, filmin geri kalanında sözler ve detaylar azaltılarak korunabilirdi. oyuncular yerine müziğin ve kameranın gücüne daha fazla yaslanabilirdi ve müthiş bir başyapıt çıkabilirdi. mesela çaykovski'nin ölümüne yol açan koleralı suyu içme sahnesi gibi bazı detaylar aşırı dramatize edilmiş. bu da filmin fantastik havasına bir tezat oluşturuyor, garip duruyor. anlatımda genel bir tutarsızlık var filmde, naçizane fikrim.