çok samimi bir film. anne babasını yeni kaybetmiş bir çocuğun yaşantısının nasıl bir şey olabileceğini böylesine gerçekçi bir şekilde aktarabilen başka bir anlatım biçimi olabilir mi; benim aklıma gelmiyor.

bunu böylesi nitelikli bir şekilde yapabilmek için bunları yaşamış olmak da yetmez. yanısıra, kendini önemli ölçüde tanıyor olmak ve yaşadığı zorlukları yine önemli ölçüde aşmış olmak da gerekli sanıyorum. küçük yaşta böylesi kayıplar yaşayan birinin az önce söylediğim gibi bir noktaya gelebilmesi için kayıpların yerini alan yeni ebeveynlerin ve mevcut diğer çevrenin önemi bence çok çok büyük. çocukluk döneminde neler yaşandığı, sonraki hayat bölümü için oldukça belirleyici olabilidiğinden, hayatın kalitesi biraz kısmet de olabilir yada şöyle diyelim; arzu edilen bir yerlere gelmek için harcanacak emek ve yaşanılacak zorluk miktarının ne olacağına bir ölçüde kısmet denebilir. ve çocuğun bu zorlu durumu, sahip olduğu çevrenin önemli ölçüde katkısıyla da 93 yazı'nda aşmış olabileceğini sanıyorum. çokça insan için bu tip durumların getirdiği zorlukların aşılması onlarca yılı gerektiriyor ve çok çok daha fazlası için bu durumlar hiç aşılamıyor.

filmdeki çocuklardan daha minik olanına da buradan biraz konu dışı bir selam çakalım; arkadaş sen ne güzel bir şeysin!