alfonso cuaron yönetmenliğinde, iki kelime ile özetlenebilecek bir film: gerçek ve kişisel.

kendisinin de röportajlarında ifade ettiği gibi, yönetmen, 1970'ler meksiko'sunu ve ailesini, çocukluğundan kalan siyah beyaz sahneleri hizmetçi cleo karakterine yaslanarak, onun gözünden hatırlıyor ve anlatıyor. filmin bir çok sahnesi son derece gerçek, tekrar edip dursam da başka kelime bulamıyorum. ve detaylarda muhteşem güzellikler gizli.
!---- spoiler ----!
evden giden bir babanın kendi malı gördüğü kitaplıkları alması ancak gelin görün ki o kitaplıkları dolduran kitapların annenin olması...bir çocuğun anne babasının ayrılışına verdiği hüzünlü tepki sonrası bir top dondurmayla beraber arkada hayatın akmayı devam edişi...bir filmde silah görünürse mutlaka patlar klişesine inat, patlamadan, ama yine de o silahla bebeğini öldürebilen bir adam...sınıfsal farklar...çiftleşen kazlar...neler neler...
!---- spoiler ----!
ancak, en başta belirttiğim bu gerçekliğin yanına eklenen son derece kişisel bir anlatım yolu seçilmiş olması seyirciyle bağ kurma noktasında filmin bu güçlü yönünü zayıflatıyor. 70'lerde yaşanmış, yönetmenin çocukluğunda da derinlemesine izler bırakmış olması çok muhtemel olan bir çok toplumsal olay filmin içinde ama değil. bu olaylar her ne kadar filmin yönünü de değiştirecek kadar önemli noktalarda gösteriliyor olsa da o sahnelerde sanki karakterlere işlemeyen, bedenlerini teğet geçen bir kopukluk haliydi hissettiğim. dolayısıyla, beklentinizin ne olduğuna göre puanlayacağınız bir film olacaktır. arkaplanda sağlam bir dönem anlatımı ya da güçlü bir senaryo beklentisi olanlar bir nebze hayal kırıklığına uğrayabilir; detay meraklısı, siyah beyaz filmlerin güzelliğini arayanlar içinse çıta yüksek.