zayıf, korkak, güçsüz ve başarısız insanların kendilerini iyi insanlar görmelerine katlanamıyorum. iyi insanlar değilsiniz, zavallısınız. hiç bir alanda girişimde bulunamayacak kadar korkak olduğunuz için kendinizi iyi olmakla avutuyorsunuz. içinizdeki en marjinal tutkuları, en derin sapkınlıkları hayata geçirecek güçten ve kudretten yoksun olduğunuz için kendinizi iyilik maskesiyle avutuyorsunuz. zayıf parmaklarınız yerine heybetli pençeleriniz olsaydı hiç biriniz iyi insanlar olmayacaktınız. kimseyi gerçekten sevmiyorsunuz, iyilikleriniz riyakar. sevmek iyi hissettirdiği için seviyor, egonuzu okşadığı için iyilik yapıyorsunuz. yalancısınız ve en çok kendinizi kandırıyorsunuz. dar kafesler içerisinde risk almadan yaşıyor ve ne kadar iyi insanlar olduğunuzu tekrar tekrar düşünerek zihinlerinizi uyuşturuyorsunuz. uyuşuk bir hayatın sıkıcı varoluşlarısınız. tanrınız bile sizden sıkılıyor. empati yeteneğimi öldürüyorsunuz. sizin o zavallı zihinlerinizden geçen düşünceleri hayal ettiğimde nefesim daralıyor. neden bu kadar çok ve bu denli acınasısınız. iyiliğinizin zavallılığınızın bir sonucu olduğunu göremeyecek kadar kör varoluşlarsınız...