belki saçma, basit, gerekesiz ama ihtiyacım var.

ilk tuttuğum günlüğün başına, " yazmak, intiharı ötelemektir" diye yazmıştım. sanırım, daha haklı bir şey okumadım hayatımda. hayat belli, belli bir ivmeyle bir noktaya geldikten sonra durabiliyor. yapılacak hiçbir şey yok, düşünmekten kendimi tüketmek üzereyim.

kısaca toparlayalım. son 1 yılda, kayseri'ye geri gelmek zorunda kaldım, yuvamı kaybettim, tüm birikimimi kaybettim, gelirimi tamamen kaybettim, işimi kaybettim, babamla aynı odada 10 dakikadan fazla duramayacak hale geldim, vücudum tüm direncini kaybetti 2 adımda nefes alamaz hale geliyorum, sabahları kalkamıyorum, akşamları uyuyamıyorum, beynim durmuş gibi hiçbir ismi bile hatırlayamıyorum, çevremi kaybettim, bana saygı duyanları kaybettim, iki kere kaza geçirdim, sonrasında bozuldu araba ve sanayiden alamıyorum. telefonumu düşürdüm kırdım yenisini alamıyorum, bilgisayarım bozuldu yaptıramıyorum. kitaplığımdan ödünç verdiğim hiçbir kitap geri gelmedi. etrafımdaki insanlara borçlandım geri ödeme imkanım yok. forexte ki kazandığım tüm parayı batırdım ve bu sefer tamam dediğimde yine olmadığını öğreniyorum. halamın oğlu benim evlendiğim düğün salonunda evlendi ve gitmek zorunda kalıp her şeyi yeniden hatırladım.

iki kişi girdi hayatıma ve konuşmaya bile tahammül edemedim. eski sevgilimin yanına gidip hiçbir şey yokmuş gibi seviştim. ama aynı zamanda 3 aydır evden dışarı çıkıp bir yere oturmadım bile.

hiçbir şey yapmak istemiyorum, hiç kimseyi görmek istemiyorum.

sicilim inanılmaz derecede bozuk ve her şey hala benim üstümde. düzenli bir işe giremiyorum bu sebebpten dolayı, girsem bile 1 ay sonrasında maaşıma haciz geliyor.

artık kiramı ve faturalarımı ödeyemiyorum. ekmek, salam ve peynir harici bir şey yiyebilecek imkanım kalmadı.

zaman ilerledikçe hiçbir şeye odaklanamıyorum. film izlerken sıkılmaya başladım artık, oyun oynarken sıkılıyoruö. bukowski'yi okuyabildim bu aralar.

ilişkim olsun istiyorum, hayatım bir noktaya ilerlesin istiyorum ama şu an hiçbir şekilde bir şey yapamıyorum.

babam sürekli yanlış yapıyor, her işinde zarar ediyor ama müdahale edemiyorum. annem sürekli evden şikayetçi ve hiçbir şey konuşamıyorum.

her seferinde işte bu sefer düzelmeye başlayacak diyorum ve daha kötüye gidiyor.

inancım yok kimseye dua edip sığınamıyorum.

kimseye bir şey anlatamıyorum, insanlar her seferinde aynı şeyi duymakyan sıkılacak gibi hissediyorum. yıllardır babam bana bu sefer ayağa kalkacağız diyor ve ben her seferinde inanıyorum.

hayatım yanlış ve aptallıklarla dolu. ama ben hepsini sonradan fark ediyorum.

kendimi öldüremiyorum, çünkü annem çok üzülür.

sanki herkes bir yolunu bulmuş, bir şekilde idare ediyorlar ama ben bitiğim gibi hissediyorum.

yine de her gün çabalıyorum, her gün bir çözüm arıyorum. bundan daha kötüsü ölüm diye düşünebilirdim ama ölüm kesin, değiştirelemez. bu yaşadıklarımı kontrol edebilmem gerekiyordu.

belki de hastayım, tedavi olmam lazım. ama cebimde, hatta bırak cebimde kısmını, evimde, bankada, kartlarda sadece 7 lira para var şu an.

aslında mantıken her şey bu kadar kısa sürede bu duruma gelmişse, kısa bir sürede de düzelebilir. gerçekçi olalım, ağlamıyorum, sızlanmıyorum. her şey ortada.

yıllardır böyleydi, sadece artık çözümsüz bir hal aldı. öncesinde bir yolunu buluyordum, bir sabah uyanıp bir karar alıyordum ve her şeyi değiştiriyordum.

artık onu da yapamıyorum.

sadece izlemekle, okumakla bir yere varamıyor şu an hayat. sürecin içinde dengelemek gerekiyor bazı şeyleri. teraziyi hiçbir şekilde oynatamıyorum bile artık.

.

şimdi asıl konuya gelebiliriz. bunları niye yazdım biliyor musun. her şey geçtiğinde, her şeyi yoluna koyduğumda dönüp okuyabilmek için.

pes ettiğim, bıktığım düşünülebilir.

çok beklersiniz.

nefes aldığım her an başıma güzel bir şey gelebilir.

yarın sabah uyanmak için sebebim yokmuş gibi düşünülebilir.

ama yarın başıma gerçekten çok güzel bir şey gelebilir.

olmadı bir sonraki gün kesin gelecek.

belki de gerçekten hastayım.

boşver, her şey düzelsin. tekrar okurum bunu. o zaman karar veririz ne olduğuna.