birtakım insanların, açık sözlülük ve hadsizlik arasındaki ince çizginin yanlış tarafında olmalarına rağmen doğru tarafında olduklarını lüzumsuz bir özgüvenle iddia etmeleri ve lafın altından girip üstünden çıkıp kendilerini aklamaları beni hala şaşırtıyor. önceleri hem şaşırır hem de ikaz etmeye çalışırdım. şimdilerde sadece şaşırmakla yetiniyor ve ikaz hususunda enerji harcamamayı tercih ediyorum. eğer bu tecrübe, şimdiye kadar olduğu gibi yine lineer akışta devam ederse, yarın öbür gün şaşırma duygum da tamamen suyunu çekecek sanırım.