son bölümüne kadar hayranlıkla okuduğum kitap (iletişim yayınlarından çıkan ergin altay çevirisi). okumanın üzerinden aylar geçmesine rağmen levin'i hala arkadaşım gibi yanımda hissederim. vronski'nin yarıştan hemen önce heyecandan yerinde duramayan zıpkın gibi atının kişnemelerini hala duyarım. stiva'nın yediği istridyelerin tadı damağımdadır. anna'yı ziyarete giden dolly'nin ziyaret sürecindeki ruh değişimini ben de hala hissederim. bir sessizlikte bir çıtırtı duyduğumda ava giden levin'in sessizlikte duyduğu açan çiçek seslerini duyarım, orman kokusu dolar içime. kiti'ye ettiği evlenme teklifi hatırladıkça içimi ısıtır. italya'nın bir köyünde sanatıyla boğuşan rus ressamın zihin dünyası sanatsal üretim süreciyle ilgili yazılmış en hakiki metindir belki.

ama o son bölüm olmasaydı keşke. keşke tolstoy hristiyan bir tutuculuğa ikna etmeye çalışmasaydı bizi.