çok iyi bir başlık olmuş. bu konu hakkında benim de söyleyeceklerim var.

ben bu durumu özellikle arkadaşlarımın ilişkilerini dinlerken fark ediyorum.başlıyolar konuşmaya gören de yeni bir leyla ile mecnun sanır çifti. vay efendim şöyle dedi, ben ona şöyle yaptım, sonra bana hediye aldı, sonra gittik gezdik. hepsi yapmıyor ama yapan da illallah dedirtiyor arkadaş. işin komiği sadece kendilerine yapıldığını düşündükleri şeyi ya da sadece kendi ilişkilerine özelmiş gibi anlattıkları olayları ben en azından iki, üç kere başka isimlerle başka kişilerden dinlemişimdir.
çok düşündüm acaba kıskançlık mı yapıyorum diye ama yok. hadi insan arkadaşlarını anlıyor(katlanıyor) da bazen bunu yeni tanıştığın kişiler yapıyor. aşk desem bana da yazık, ben susuyorum tüm konuşma boyunca sen ne kadar harika olduğunuzdan bahsediyorsun çift olarak. böyle durumlarda biraz daha cesur olup bana ne deyip uzaklaşmayı o kadar çok istiyorum ki ama gel gör ki yapamıyorum.

bir de yemek meselesi var. sorsan herkes şahane yemek yapıyor. kendisi yapmasa da mutlaka annesi,anneannesi ya da hiç olmadı bir tanıdığı yapıyor. olabilir tabii mümkün böyle şeyler ancak bir şekilde; bahsedilen,şahane yemek yapan kişinin yaptığı bir şeyi yiyosunuz yani nerdeyse ömrünüz boyunca yediğiniz poğaçadan, çorbadan, patates kızartmasından bir farkı yok. yapan kişi de sürekli övüldüğü için siz de övmek durumunda kalıyorsunuz.üzerinizde bir baskı var ister istemez.sonra ben gerçek düşüncelerimi dile getiremediğim için ( neden çünkü ayıp olur diye yetiştirildim ) kendi kendimi yiyip bitiriyorum.

bunlar yetmezmiş gibi (yukarıda bahsedilmiş) şimdi bir de herkesin dinlediği şahane müziklere, efsanevi filmlere, çok derin anlamlı ,öyle kolay kolay anlaşılamayan kitaplara maruz kalıyoruz. çabucak bitmesini temenni ettiğim bir durum ama sanırım bu durum insanlık var olduğu sürece devam edecek.