küçük karanlık bir oda. yaşlı bir kadın, yüzünü göremiyorum. durmadan huşu içinde bir şeyler mırıldanıyor ve bana bir içecek sunuyor. bu içecek sayesinde geçmişte nasıl bir hayat yaşadığımı göreceğim.

içiyorum.

yorgun hissediyorum, göz kapaklarım kapanıyor. gözlerimin önünde belli belirsiz şekiller oluşmaya başlıyor. her şeyi görüyorum, duyuyorum ancak içine düştüğüm dünya bambaşka bir yer. artık aydınlık bir yerdeyim. ancak hiçbir şeyi algılayamıyorum. görüntüler, sesler her şey havada uçuşuyor gibi.

bilinçli bir parçam bana sesleniyor. bebekliğin... sen bir bebeksin. o yüzden dünyaya bu kadar yabancısın.

bir süre buna inanıyorum ancak sonradan fark ediyorum ki ben bilişsel sorunları olan bir yetişkinim. evdeki altı çocuktan en büyüyüğüm. oldukça fakiriz, barakadan bozma bir evde yaşıyoruz.

bir gün evden çıkıp kendi başıma yürümeye başlıyorum. ve bir çeşit grup, çete tarafından ciddi biçimde darp edilip, bıçaklandıktan sonra kardeşlerim tarafından bulunup eve taşınıyorum.

her ne kadar yaşam bana tamamen yabancı olsa da ölümü hemen tanıyorum. yattığım yerden yanımda oturan anneme bakıyorum. benim için ağlıyor. gözlerim kapanıyor, açılıyor. son ana kadar buna devam etmek istiyorum. karanlık ve tekrar annemin ağlayan çehresi, karanlık ve tekrar annem...

uzun bir karanlıktan sonra gözlerimi tekrar, son kez onu görebilmek için açtığımda annemin yüzünün artık üzgün değil mutlu olduğunu görüyorum. suratında korkunç bir gülümseme, bana bakıyor.

ve son kez gözlerim kapanıyor ve bu sefer gözümü odamda açıyorum, vücudum korkunç bir acı içinde.